15 februari 2004

Lieve vrienden,

En ik geloof dat ik een mailtje om te reageren op al jullie vragen en opmerkingen dan ook maar meteen tot een traditie bombardeer. Bij deze!

Het voelt goed om zo betrokken te worden bij zo iets wezenlijks (letterlijk) en ingrijpends als waar jij mee bezig bent. Het geeft mij de kans om mee te wennen.

Dit is precies de reden waarom ik jullie op de hoogte houd!
Blij te lezen dat dat werkt, en dat jullie dat inderdaad op prijs stellen.

Je foto was bijzonder. Voor het eerst zag ik H., of eigenlijk de persoon die jij bent. Nee juist niet H., maar het (de?) mens die binnenin jou zit. Eindelijk stralen! Eindelijk kleur!

Wauw... Had geen idee dat het al zo zichtbaar is! Ik voel me inderdaad al echt anders dan voorheen, maar had geen idee dat het zo goed te zien is. En met "anders" bedoel ik heel neutraal "beter". Gaaf!  :-)

Ik vraag me nu onwillekeurig af of je m.b.v. die kleren onbewust probeerde te vergeten/ verbergen dat je een verkeerd lijf hebt?

Diezelfde vraag heb ik mijzelf ook gesteld! (Grappig dat een aantal van jullie je blijkbaar precies dezelfde vragen stelt als ikzelf.) Ik heb hierover natuurlijk geen zekerheid, maar ik denk het wel. Ik voelde me altijd ontzettend naakt in strakke kleding, en ik vond kleding al heel snel strak. Ik brul al een paar jaar dat ik mijn lijf niet mooi vind, maar dat als er kleren omheen zitten dat het dan wel gaat. Verhullen in zijn puurste vorm, vrees ik ;-)
Maar die smaak is al aan het veranderen: de kleding die ik voorheen liever niet droeg omdat het te strak zat naar mijn mening, draag ik nu het liefst. Sommige hele wijde truien vind ik nu hobbezakken, en die draag ik niet meer. Maf, hè!

"(Bij karate heb ik daar inderdaad last van: ik heb bijv. een slecht evenwicht en ik kan ook niet "gronden".)" Wat is "gronden"?

Ik bedoelde dat ik niet stevig op de grond sta, en dat ik daardoor makkelijk om te duwen ben. Met "gronden" bedoel ik dat je stevig op je beide voeten gaat staan, en dan de grond probeert te voelen, zodat je jezelf stevig neerzet. Zo van "hier sta ik, en jij moet er dus omheen". Dat lukt mij dus niet meer goed. (Ik kon het voorheen beter dan nu, maar blijkbaar heb ik heel veel op mijn wil gedaan: "lukt het niet, moet je harder willen").

Afgelopen donderdag zag ik voor het eerst echt heel bewust dat je nu (met al die kleine veranderingen) al best iets jongensachtig over je heen hebt. Uitstraling of zoiets.

Wauw... Leuk om te lezen!
Bij vlagen voel ik me soms even al echt een jongen. Het wisselt heel erg natuurlijk, maar het voelt als een soort voorproefje van hoe het straks permanent gaat zijn. En dat voelt goed! Het is fijn om dit soort bevestigingen te ervaringen, en het biedt ook iets om naar toe te leven. Ik bedoel, het is moeilijk om een kant op te gaan, terwijl je geen idee hebt hoe het gaat zijn. Die "flitsen uit de toekomst" zijn dus in meerdere opzichten prettig te ervaren.

"Ik voel me nl. inmiddels geen meisje meer (maar ook nog geen jongen). En ik zou het prettig vinden dat mensen dat weten als ze "zij" tegen me zeggen." Waarom wil je dat mensen dat weten als ze zij zeggen? Wat bedoel je eigenlijk/ wat wil je eigenlijk? Zij en hij was nu toch nog allebei goed...?
Ik had gedacht dat ik het gezien je nieuwe naam nu ook over je als een "hij" moest hebben. Of is het gezien je gevoelens over je man/ vrouw zijn nog te vroeg daarvoor, en blijft het voorlopig "zij"?

In het begin hadden we inderdaad min of meer afgesproken dat "H." en "zij" goed was, omdat zowel jullie als ikzelf moesten wennen aan alles. Maar ik merk dat ik het steeds prettiger vind als mensen "hij" tegen me zeggen. Jullie pogingen om "hij" tegen me te zeggen waardeer ik dan ook zeer! (Zowel om de investering en de moeite van jullie zijde, als om de bevestiging van mijn proces.)
Voor mijn gevoel ben ik halverwege: ik hoor niet meer thuis in het kamp van de vrouwen, maar ik hoor ook nog niet thuis in het kamp van de mannen. "Zij" past dus niet meer goed bij me, maar "hij" voelt ook nog wat onwennig. Een derde persoonlijk voornaamwoord voor deze situatie zou welkom zijn! :-)
Vooral voor mensen die wat verder van mij staan dan jullie snap ik heel goed dat het heel moeilijk is om "hij" te zeggen, omdat ik uiterlijk nog gewoon een meisje ben. Daarom vind ik het voorlopig best als mensen "zij" zeggen, maar wil ik wel graag dat ze in hun achterhoofd beseffen dat ik een andere "zij" ben dan normale "zij's".

Tegelijkertijd voelt het (dit hele proces, het aangesproken worden als hij) aan alsof ik eindelijk volwassen kan worden. Iets heeft me altijd weerhouden van het "groot worden", en nu kan/  mag ik eindelijk ook het laatste stukje van volwassen worden doen/ krijgen, net als jullie. Het is een soort erkenning van mijn persoon. Straks tel ik ook als "vol" mee, net als iedereen. Het is een raar gevoel, een onverwacht psychologisch effect, maar ik ben zo blij dat ik binnenkort ook die lijn van volwassenheid kan overstappen! (Wat dat betreft kan ik me zo verheugen op al die kleine dingetjes die een man tot een man maken. Het scheren, een lagere stem, een mooi en sterk lichaam, waarop je kunt vertrouwen. Ik kan niet wachten!)

Dat was het weer voor dit moment. Dank weer jullie voor al jullie reacties! En ik hoop dat ik jullie vragen weer een beetje heb kunnen beantwoorden.

Groetjes,
H.