8 februari 2004

Lieve vrienden,

Volgens mij is het goed als ik jullie regelmatig op de hoogte ga houden van de ontwikkelingen. Dus ik ga mijn best doen om elke 3 à 4 weken een mailtje te doen. Op die manier blijven jullie allemaal "bij", ook als ik jullie niet wekelijks zie of spreek. We zijn alweer een maand verder sinds mijn vorige mail, en dat betekent dat er inmiddels al weer het een en ander te vertellen is.

Een paar dagen na mijn vorige mailtje aan jullie kreeg ik mijn ribbrace thuisgestuurd. Dat is een elastische band, die ik sindsdien rond mijn borsten draag. Effect daarvan is dat het weggebonden wordt, waardoor het dus minder opvalt. De eerste keer dat ik mij met platte borst in de spiegel, deed het de laatste twijfel verdwijnen. Het zag er goed uit, vond ik! (Maar ik heb er van anderen nog geen opmerking over gehad, dus het voor anderen daadwerkelijk zichtbaar zijn, valt blijkbaar ontzettend mee.)
Ook de rest van mijn uiterlijk probeer ik langzaam maar zeker aan te passen aan mijn gevoel. Ik heb bijvoorbeeld mijn oorbellen uitgedaan, mijn armbandje afgedaan en 2 weken geleden mijn pluk af laten knippen. Het zijn allemaal hele kleine dingetjes, maar samen doet het wel wat (en bovendien doet het voor mij mentaal ook heel veel). Ik heb daarom ook een foto bijgedaan, zodat jullie die kunnen bekijken. (Dit is mijn weekend-look zonder gel :-) ).

Verder ben ik vorig weekend begonnen met een gespreksgroep voor VM-ers die homo zijn. Niet dat ik me expliciet homo voel, maar ik val nu eenmaal op mannen en niet op vrouwen. Die groep bestaat uit 8 jongens en 2 begeleiders (mijn maatschappelijk werker, S. en een psycholoog, T.), die 1x per maand bij elkaar komt. Het is fijn om met anderen die ongeveer in hetzelfde stadium zijn, te kunnen praten over je gevoelens, je angsten, je hoop, etc. Het is heftig en confronterend, maar wel heel goed om te doen, en ik ben benieuwd naar de volgende bijeenkomst. Overigens zijn beide begeleiders zelf ook trans én homo (waar halen ze ze vandaan!).

Het laatste nieuwtje is dat ik afgelopen week de datum voor mijn eerste gesprek bij de psycholoog kreeg! Ik kan daar op vrijdag 5 maart terecht, dus Dan Begint Het Allemaal Echt. Althans, zo voelt het, hoewel dat ontzettend meevalt: de psycholoog doet niets aan de begeleiding, maar kijkt alleen of je wel echt trans bent. Voor het verwerken, begeleiding, etc kan ik gewoon bij S. terecht. Daar heb ik dan ook nog steeds ongeveer elke 3 weken een gesprek mee.

Voor mij begint het inmiddels een beetje gewoner te worden, hoewel het voorlopig allemaal heel spannend blijft. Voor mezelf ben ik inmiddels er echt helemaal uit dat dit de goeie weg is. Het vooruitzicht op een mooi lichaam voelt ontzettend goed, en maakt ook heel ongeduldig :-)
Maar voorlopig blijft er natuurlijk nog voldoende te doen! Ik probeer er elke dag aan te denken om mijn lichaam te voelen. Ik merk dat het een automatisme is om mijn gevoel voor mijn lijf af te sluiten, en dat moet ik nu heel bewust afleren. Probleem daarbij is dat die afsluiting een verdigingsmechanisme is: ik ben niet blij met mijn lijf, dus ik word er niet blij van om het te voelen. Dus ik ga me de komende tijd wrs. alleen maar slechter in mijn lijf voelen. Helaas is dat een noodzakelijke tussenstap. (Bij karate heb ik daar inderdaad last van: ik heb bijv. een slecht evenwicht en ik kan ook niet "gronden".)

Ondertussen ben ik ook bezig om het langzaam aan meer mensen te vertellen. Zo heb ik mijn 2 bazen ingelicht, en daar heb ik komende dinsdag een gesprek mee. Dan zal ik hun vertellen wat ze kunnen verwachten, en we gaan praten hoe we dat intern en later ook extern bekend gaan maken. Ik vind het erg spannend! Maar het voelt ook goed om te doen. Ik voel me nl. inmiddels geen meisje meer (maar ook nog geen jongen). En ik zou het prettig vinden dat mensen dat weten als ze "zij" tegen me zeggen.

Het is weer een heel verhaal geworden! Ik hoop dat het jullie een beetje een beeld geeft van hoe ik er op het moment voor sta. Als jullie vragen/ opmerkingen hebben, stel ze weer gerust!

Groetjes,
H.