18 mei 2004

Lieve vrienden,

Afgelopen week ben ik bij de opticien geweest om mijn ogen te laten controleren. Inderdaad waren ze weer iets achteruit gegaan, hoewel niet echt veel. Maar ik vond zo langzamerhand tijd worden voor een nieuw brilmontuur, een heren-model. Dus ik ben nu de trotse bezitter van een echte "Kenzo homme"! (Mijn opticien in B. verkoopt alleen maar dure merkbrillen, dus het is altijd wel een of ander bekend merk. Mijn vorige montuur bleek van Tommy Hilfiger te zijn, kwam ik geruime tijd na aanschaf achter.)

Afgelopen vrijdag ben ik weer bij de psycholoog geweest, voor mijn 4e gesprek. Het was een goed gesprek, hoewel we de uitslagen van de psychologische tests nog niet besproken hebben. (Ze zijn het archief aan het verhuizen, dus hij kon niet bij het dossier waar de resultaten in zitten). Ik heb hem verteld dat ik het wachten beu was, en dat ik het tijd vind om met de testo te beginnen. Natuurlijk had hij daar vragen over, zoals "Waarom vind je dat?" en "Wat denk je dan dat testo voor verschil gaat maken?", etc. Maar uiteindelijk heb ik hem kunnen overtuigen dat ik tot nu toe hard bezig ben geweest, maar dat ik nu pas weer verder kan als ik testo krijg. Hij gaat me in de eerstvolgende teamvergadering (begin juni) inbrengen, met het advies aan de behandeling te beginnen!!
De kans dat de vergadering het advies overneemt is groot, maar het kan natuurlijk zijn dat ze willen dat hij (in dit geval zijn opvolger, want mijn psych gaat per 1 juli weg bij het Genderteam) eerst nog één of meerdere zaken nader uitzoekt. Meestal is dat in het geval van bijkomende problemen, trauma's e.d. Op 16 juni heb ik mijn 5e afspraak bij hem, en dan zal ik de uitslag horen. Als dat inderdaad positief is, dan doen ze eerst bloed- en urine-onderzoek om de nulwaardes te bepalen. Dit moet in een bepaalde periode van je cyclus gebeuren, dus dat is nog even passen en meten. Maar met een beetje geluk kan ik in juni nog met de testo beginnen! Joepie!!

Verder had ik vandaag nog een psychologisch onderzoek, hoewel het Genderteam sprak over een "interview". Dit onderzoek had twee doelen: allereerst het onderzoeken van mijn psychische gezondheid, maar daarnaast ook een langlopend onderzoek naar transen en hun psychische gezondheid. Het zou 3 uur duren, maar ik was in een dik half uur al klaar. Het waren allemaal vragen in de trant van: Ben je wel eens depressief geweest? Drink je wel eens alcohol? Heb je wel eens drugs gebruikt? Heb je wel eens moeite gehad met eten? Heb je wel eens dingen gehoord die andere mensen niet horen? Heb je wel eens dingen gezien die andere mensen niet zien? Etc. Etc. Het meeste was bij mij allemaal "nee", en dat verkort de zaak aanzienlijk! :-)

Ik vind het zelf ook een vreemde gewaarwording dat je de ene keer als Jochem en de andere keer als H. mailt. Alsof je twee verschillende personen bent...

Hihi, zo gaat het voor mij inderdaad ook steeds meer voelen! Tot nu toe was ik voor een deel nog H., maar dat deel wordt in rap tempo kleiner, en zal uiteindelijk helemaal verdwijnen. Inmiddels voel ik me het grootste deel van de dag Jochem, waardoor het steeds vreemder voelt om de naam H. te moeten gebruiken. Die naam dekt de lading niet meer, en begint daardoor vreemd aan te voelen.

Nu ik maandag die docu bij Discovery heb gezien, valt ineens alles op zijn plek. Opeens "begrijp" ik hoe het zit: hoe diep het gevoel kan zijn in het verkeerde lijf te zitten, dat je ondanks alle onzekerheden doorzet om gelukkig te worden met jezelf en dat je, ook al zijn niet alle problemen na de operatie opgelost (ieder mens heeft en houdt zijn strubbels) je het gevoel hebt dat je het aankunt, omdat je vrede hebt met wie jezelf bent. Het bleef voor mij altijd een beetje abstract, genderdysforie, maar het was net alsof nu de docu het kwartje viel.

Leuk om te lezen dat een docu transseksualiteit toch tastbaarder, concreter kan maken! In dat geval zal ik mensen op die docu's blijven wijzen, want het helpt dus toch (een beetje). Mooi!
Die specifieke docu vond ik inderdaad ook erg goed. Die MV-vrouw weet het inderdaad heel fraai te verwoorden (vrouwen, hè :-) ).

Vraag me alleen af ... : Hoe zit het met het gevoel in de gereconstrueerde penis? Ieder mens heeft zijn seksuele behoeften (denk ik) en het lijkt me vreselijk om na een operatie "gevoelloos" te zijn. Heb gelezen dat er verschillende maten zijn, waarbij je bij de grootste geen seksueel gevoel hebt. Heb je dat bij een kleintje wel? Bovendien: past het bij een vrouw naar binnen? (Het lijken zulke banale vragen en ik voel me nu enigszins ongemakkelijk, maar ik heb er vannacht serieus over nagedacht...).

Ik kan me voorstellen dat jullie je dit soort dingen afvragen, maar dat je het niet goed durft te vragen. (In dat geval mogen jullie je gelukkig prijzen dat in elk geval één van jullie de vragen wél durfde stellen!). In principe kun je kiezen uit 2 operaties: een metaidoioplastiek (of kortweg meta) of een falloplastiek (of kortweg fallo).
Bij een meta wordt van de clitoris een mini-piemeltje gemaakt, en van de schaamlippen wordt een balzak gemaakt, inclusief ballen (prothesen). Over het algemeen blijf je bij een meta gevoel houden, en blijft seks dus ook in dat opzicht leuk. Afhankelijk van de grootte van de meta kun je bij een vrouw naar binnen, hoewel de erectie vaak wat slapper is dan bij bio-mannen. Sommige VM's zullen het dus wel kunnen, andere niet.
Bij een fallo wordt weefsel uit de onderarm genomen om een penis van te construeren. Zo'n penis wordt dus groter dan een meta, maar heeft geen erectiel vermogen. Dat laatste kunnen ze evt. inbouwen met een soort pompje, maar het is natuurlijk niet altijd ideaal. Het gevoel bij fallo's wisselt: sommigen hebben wel gevoel, maar de meesten niet. Je zou dus (als je zo'n pompje hebt) bij een vrouw naar binnen kunnen, maar als je weinig/ geen gevoel hebt, moet je daarmee oppassen, omdat je de fallo daarmee zou kunnen beschadigen.

Op de sites die ik jullie noemde staat hier ook wel het een en ander over geschreven. En hoe het in de praktijk bij mij gaat worden, is afwachten. Er is veel mogelijk, maar niet alles. De tijd zal leren hoe het bij mij zal uitpakken. Maar ik denk niet dat ik dat jullie tot in detail ga vertellen! Laten we wel zijn: jullie cup-maten resp. jullie lengtes weet ik ook niet (en dat wil ik ook helemaal niet weten! :-) )

Mag ik het nu echt aan iedereen vertellen? Soms zit ik nog in dubio of ik het nu wel of niet kan vertellen.

Alleen mijn werk-wereld moeten nog even wachten. De rest mag je het wat mij betreft vertellen, zeker in geval van familieleden en directe vrienden. En als je twijfelt, vraag het me dan even!

Afgelopen maandag heb ik mij voor het eerst voorgesteld als Jochem (en in eerdere e-mails was naar mij verwezen als "hij"). Het ging om de andere leden van mijn nieuw opgezette trommelclubje. Ik was erg benieuwd hoe men zou reageren, want ik heb het gedaan zonder enige vorm van uitleg. Ze hebben uitstekend gereageerd: ze keken misschien in het begin even raar, maar ze zeiden er niets over. In de loop van de avond hebben ze blijkbaar wel besloten dat ik in de categorie "zij" val, want ze verwezen naar mij als "zij". Logisch natuurlijk, want ik ben nog niet passabel. Maar ik vond het interessant om te zien hoe ze reageerden! En waarschijnlijk ga ik het ze later nog wel eens uitleggen, als dat zo uitkomt. Maar het is voor mij ook een goede opsteker om te beseffen dat ik in feite niets uit te leggen heb. Ik ben gewoon Jochem.

Tot zover weer deze update. Tot de volgende mail! :-)

Groetjes,
Jochem