Hallo allemaal,

Ik ben langzaam maar zeker weer een beetje aan het opkrabbelen van de dip waar ik afgelopen tijd weer in vast zat.

Er is ontzettend veel op me afgekomen de laatste tijd zodat ik het niet meer overzag.

Ik ben ermee bezig met mijn begeleiders van Sherpa en met mijn huisarts om de grip weer terug te krijgen zodat ik verder kan.
Dit kost veel energie, omdat het best hard werken is, maar ik weet waar ik het voor doe!

Naast dit alles ben ik bloednerveus voor mijn operatie die over exact 1 maand plaats zal vinden.

Momenteel ben ik mentaal niet in staat om mijn blog bij te werken met nieuwe posts.

Ik ga door een best moeilijke tijd op dit moment.

Ik hoop op jullie begrip hiervoor.

Ik ben bang!

Bang voor de operatie die ik 12 september ga krijgen, maar vooral de periode erna. Herstel ik wel goed? Krijg ik geen complicaties? Hoe ga ik er mentaal op reageren? Gaat het me geven wat ik hoop?

Het is ook niet zomaar een operatie. Mijn borstkas wordt plat gemaakt en gevormd naar een mannen-borstkas zoals het hoort te zijn

Het is zover!
Ik heb vandaag het verlossende telefoontje gekregen van de chirurg dat ik binnenkort geopereerd word! 12 september is het zover!!

Ik ben ontzettend opgelucht dat ik zo snel nog geopereerd kan worden. Ik had dit niet meer durven dromen. Tegelijk is het eng en spannend dat het al over minder dan 2 maanden zover is. Maar blijdschap speelt de hoofdtoon!

Afgelopen weken waren voor een groot deel prima en leuk, maar tegelijk ook vol prikkels die verwerkt moeten worden.

Zo is mijn vakantie die eigenlijk gepland was, niet doorgegaan wegens ziekte en liep mijn hele vakantie dus anders. Ook kreeg ik te horen dat een van mijn collega’s ontslag heeft genomen en we nu dus met 3 man over zijn.

Ik heb superleuk nieuws!
Ik sta nr 13 op de lijst die nog ingepland moet worden voor de operatie.
Juli is al volgepland en augustus is ze (de chirurg) op vakantie.
En vanaf september ben ik (als ik het goed begreep) nr 13 die aan de beurt is!

Super spannend en een beetje eng, maar ik kijk er enorm naar uit!!

Hoe gek het ook is, maar vandaag vier ik mijn eerste verjaardag waarbij in daadwerkelijk voor de wet een man ben!

Ik ben blij dat ik dit mag vieren vandaag de dag.

Vandaag kreeg ik weer een update van het ziekenhuis, maar eigenlijk is er niks nieuws. Dit maakt me erg onzeker over wat ik nou kan verwachten. Ik wordt heel erg moe van het wachten en de onduidelijkheid waar ik nu mee zit.

Ik focus mij zoveel mogelijk op mijn werk en vrienden/familie. Maar mijn hoofd tolt alle kanten op. Het is onbeschrijfelijk wat dit met me doet.

Hopelijk binnenkort meer nieuws.

Deze ochtend had ik weer een gesprekje met mijn psycholoog van het Vumc, wat erg fijn was en een leuk gesprek was.

Na mijn gesprek bij het Vumc belde ik het MC Bloemendaal (ziekenhuis) om te polsen of er iets bekend is over de wachttijd en waar ik ongeveer op de lijst sta (bijvoorbeeld nr. 200) maar hier kon de receptioniste niks over zeggen omdat er veel onduidelijk is over wanneer ze uberhaupt weer kunnen gaan plannen.
Ze kon me ook niet vertellen of ik nog in 2019 geopereerd ga worden of dat ik misschien pas in 2020 word geopereerd.

Vrijdag 31 mei ben ik weer bij de psycholoog geweest van Stepwork voor een gesprek.

We hebben gesproken over de aankomende operatie die nu veel onzekerheid geeft omdat ik niet weet wanneer deze gaat plaatsvinden.
Ik merkte dat dit onderwerp heel gevoelig ligt en emotioneel zwaar is om over te praten. Het zit mij erg dwars dat ik nu niet weet waar ik aan toe ben (ook niet een klein beetje weet waar ik aan toe ben).

Dit alles maakt me boos en verdrietig.

Gister was ik naar de maandelijkse bijeenkomst van de lotgenotengroep waar ik structureel naartoe ga.

Hier kreeg ik van een van de vrijwilligers te horen dat de chirurg waar ik geopereerd wil worden problemen heeft om genoeg operatie-ruimte te vinden (in een ziekenhuis of privé-kliniek) in combinatie met een achterwacht voor het geval een client acuut moet worden opgenomen in een ziekenhuis, dat er een bed beschikbaar is als back-up.