Donderdag 2 augustus was de eerste editie van de ”Tranen van Trots Wandeling”, de ”tears of pride walk”.
Tussen vier en zes uur verzamelden steeds meer mensen zich op het Mercatorplein in Amsterdam West.
Opvallend was de diversiteit van de groep, de transgenders waren flink vertegenwoordigd.
In de diverse toespraken werd gememoreerd aan anti-homo geweld.
Tijdens de toespraak van Elly Lust zette de aanwezigen massaal het telefoonnummer Roze in Blauw in hun mobiel.
Het COC organiseerde de activiteit ”Over de lijn”.
Een enorm touw werd gebruikt om touwtje mee te spingen, terwijl je sprong kon je iets over jezelf roepen. ”Als jullie mij écht zouden kennen dan zouden jullie weten dat…”…” dit mijn eerste Gay Pride is” riep er iemand.
Het touw werd neegelegd en vormde een lijn.
Daarna werden er vragen gesteld en net als in het televisieprogramma kon je als die vraag op jou van toepassing was over de lijn gaan.
De mensen die niet over de lijn gingen maakten een handgebaar om respect te tonen.
De vragen waren meer op homo’s dan op transgenders gericht.
Gelukkig gingen er bij de laatste vraag over wie er nu trots is op zichzelf meer mensen over de lijn dan bij de vragen over anti-homo geweld, uitgescholden worden, of angst voor afwijzing door familie. Maar iedere persoon die over de lijn stapte bij de vragen over anti-homo geweld is er natuurlijk een te veel!
Na een aantal optredens was het zes uur.

Met ongeveer 500 mensen liepen we samen naar het Homomonument.
Vele regenboogvlaggen wapperden en sommige mensen hadden zich mooi uitgedost.
Ik had tijdens de wandeling mijn naamkaartje van Stichting Transman opgedaan om zo de zichtbaarheid te vergroten.
Voorop liepen de mensen met de grote vlag van 25 meter die later aan de Westertoren bevestigd werd.
Het was vrolijke een bonte stoet van homo’s, lesbo’s, transgenders en sympathisanten.
Op het Homomonument barste het feest los.
Een kippevel moment had ik wel toen ik de tekst las op de ruggen van twee donkere mannen. Als ik het mij goed herinner stond er: : ”Alive here, dead in Uganda”.
Dan weten we weer waarom een Gay Pride nodig is.
Eenmaal op het Homomonument had ik meer behoefte aan zichtbaar Homo zijn dan aan zichtbaar Transman zijn en kon mijn bordje met ”Stichting Transman” weer in mijn broekzak. De keuzevrijheid tussen openlijk trans zijn of stealth zijn is fijn.

Dat er nog wel wat te winnen valt op transgendergebied bleek helaas toen een nog net niet geheel passabele Transman tot twee keer toe door de medewerkers van de toiletten naar de damestoiletten werd gewezen!
Waar bemoeien ze zich mee, we weten zelf wel in welke toilet we horen!
Passabel zijn duurt binnen de lesbische scene ook wat langer dan daarbuiten….
Binnen de heteronorm pas je als transman eerder in het hokje ”man” dan binnen de gay-scene.
Dat het beeld binnen de scene breder is, is eigenlijk wel fijn, maar als homo-transman kan het knap irritant zijn om voor ”butch” aangezien te worden en naar de damestoilet te worden gestuurd!
Een leuke verassing wachtte mij en een andere transman die ook ooit bij Lesbisch koor Dissonant gezongen heeft nog. Op diverse banners waren er homo en lesbische verenigingen vertegenwoordigd in foto’s en teksten. Gay zwemmen bij Tijgertje, de Homo jongeren etc. Bij de banner van Lesbisch koor Dissonant stond:
” Heb je vriendinnen bij Dissonant?”
”Ja, er zijn vriendschappen ontstaan. Deze dames -sommigen zijn inmiddels heren- zie ik ook buiten het koor.”
Yes, zomaar zichtbaar op de banner van Dissonant! Dat is een kadootje!

Bron: Stichting Transman.